Maar was het de schuld van ISRAËL?

Wat een verrassing: achter de schermen van het Eurovisie Songfestival was het dus helemaal niet gezellig. Zodanig zelfs dat Joost camera-kort-en-Klein en consorten twee officiële meldingen van een onveilige sfeer in het artiestenhonk maakte, al voorafgaand aan de hele Joost-rel. Op sociale media worden zoals tijdens elke Eurovisie-rel dit jaar meteen gewezen naar Israël. Maar is dat terecht?

Ik sta bekend als de meester van de ironie, maar soms moet ik als columnist de botte bijl hanteren. Toen ik de afgelopen dagen een enorme bende tinnef, geteisem en falderappes in Malmö voor het hotel van de 20-jarige Eden Golan zag brullen en krijsen, werd ik zowaar echt woedend en twiette ik dat het schorem op Jodenjacht was.

In mijn vrijdagpreek voor HP/De Tijd hanteerde ik gelukkig weer het wapen der ironie en schreef ik:

Malmö is de moordhoofdstad van Zweden en werd door de onverdachte Britse politicus Nigel Farage “the rape capital of Europe”genoemd. Het is me wat met die Vikingen: altijd maar roven en meppen en verkrachten. Gewoon voor de lol, net als de Schotten waaraan ze genetisch verwant zijn. Het verbaasde mij dan ook niet dat er gisteren een compleet leger Ragnar Lothbrokken naar het centrum van Malmö optrok omdat er een flinke buit te halen viel: camera’s, fototoestellen, geluidsapparatuur, portemonnees van de Eurovisie-bobo’s, de blingbling van van de Eurovisie-queers, en er was natuurlijk de vleselijke hoofdtrofee: Eden Golan, het prachtige zangeresje uit Israël. Haar vrolijke inzending Hurricane heet eigenlijk October Rain, een verwijzing naar de Hamas-pogrom van 7 oktober, maar dat mocht niet van de bobo’s van het Songfestival.